اثر بخشی آموزش مهارتهای زندگی بر میزان شادکامی و هیجان خواهی دختران تک سرپرست

در این پژوهش اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی برمیزان شادکامی وهیجان خواهی دانش آموزان دخترتک سرپرست مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر تک سرپرست دوره متوسطه شهرستان ساری در سال تحصیلی 1391-90 13بودکه ابتدا تعداد کل این دانش آموزان مشخص شدو سپس 30نفر از آنهابه صورت تصادفی انتخاب گردیدند و مجددا به شیوه تصادفی به2 گروه تقسیم شدند. 1 گروه آزمایش و1 گروه گواه. طرح پژوهش از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه است که پس از اجرای پیش آزمون و انتخاب تصادفی گروه های آزمایش و گواه مداخله آزمایشی (آموزش مهارت های زندگی) بر روی گروه آزمایش (12جلسه 90 دقیقه ای ودو جلسه در هفته) اجرا گردید. پس از اتمام برنامه آموزشی نیز از هر 2گروه پس آزمون به عمل آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده علاوه بر آمار توصیفی از آمار استنباطی (آزمون t) وابسته و مستقل استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که آموزش مهارت های زندگی باعث افزایش میزان شادکامی دانش آموزان گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شده است و بین نمرات دو گروه آزمایش وگواه تفاوت معناداری مشاهده شد ولی این آموزش برکاهش میزان هیجان خواهی دختران تک سرپرست اثر بخشی معناداری را ایجاد نکرد. (05/0p<) . واژه های کلیدی: مهارت های زندگی ، شادکامی ، هیجان خواهی.